Jarenlang ben ik achteloos langs je doorgelopen, had geen notie van je aanwezigheid. Tot plots , op een zonnige lentedag , ik van op een afstand , je kleurige verschijning opmerkte tussen al het monotone. Je had een erg blanke, reine , huid. Door de wind bewoog je gracieus heen en weer, een dans die uitnodigde om met gesloten ogen mee te glijden door het heden en het verleden. Dans , draai, draai als een tol rond je as, rond mij , draai draai..
Bijna elke dag hadden we een rendez vous , jij ,ik ,mijn hond ,en jij was er steeds. Ik heb vaak tegen je gepraat, mijn armen rond je middel gelegd en mijn dagdagelijkse bekommernissen van me laten afvallen. Jij luisterde, zweeg, liet mijn hond tegen je aanspringen en danste verder de dans der seizoenen.. een lambada in de naar frisheid ruikende lente, een salsa in de beklemmende zwoele zomer, een tango in de mistige herfst en in de vrieskoude winter kropen we kort tegen elkaar in een innige slow. Je werd een stuk van mijn leven , van mijn reden tot bestaan.. En dan plots zag ik van ver alleen nog maar dat monotone, één regenwolkje hing als een onheilsdreiging boven de plek waar jij als een zekerheid al die jaren zo trouw op me wachtte. Ik liep sneller, ging hollen en riep op je.. Ik kreeg geen lucht meer, ademloos, sprakeloos besefte ik dat men je had vermoord. Je jarenlang “zijn” werd in luttele seconde geschiedenis en ik wist dat je nooit meer zou terugkomen. Ik heb veel moeten slikken om mijn tranen te bedwingen en nu nog groet ik elke dag tijdens mijn wandeling vol onbegrip de plek waar ik je ooit ontdekte. Je was een stille, betrouwbare en onvoorwaardelijke vriend ..maar je brak het alledaagse hoorde er niet thuis,en dat is nu, in deze wereld, ontoelaatbaar. Dag leuke, speciale , wilde, sterreappelboompje ..
liri
Bijna elke dag hadden we een rendez vous , jij ,ik ,mijn hond ,en jij was er steeds. Ik heb vaak tegen je gepraat, mijn armen rond je middel gelegd en mijn dagdagelijkse bekommernissen van me laten afvallen. Jij luisterde, zweeg, liet mijn hond tegen je aanspringen en danste verder de dans der seizoenen.. een lambada in de naar frisheid ruikende lente, een salsa in de beklemmende zwoele zomer, een tango in de mistige herfst en in de vrieskoude winter kropen we kort tegen elkaar in een innige slow. Je werd een stuk van mijn leven , van mijn reden tot bestaan.. En dan plots zag ik van ver alleen nog maar dat monotone, één regenwolkje hing als een onheilsdreiging boven de plek waar jij als een zekerheid al die jaren zo trouw op me wachtte. Ik liep sneller, ging hollen en riep op je.. Ik kreeg geen lucht meer, ademloos, sprakeloos besefte ik dat men je had vermoord. Je jarenlang “zijn” werd in luttele seconde geschiedenis en ik wist dat je nooit meer zou terugkomen. Ik heb veel moeten slikken om mijn tranen te bedwingen en nu nog groet ik elke dag tijdens mijn wandeling vol onbegrip de plek waar ik je ooit ontdekte. Je was een stille, betrouwbare en onvoorwaardelijke vriend ..maar je brak het alledaagse hoorde er niet thuis,en dat is nu, in deze wereld, ontoelaatbaar. Dag leuke, speciale , wilde, sterreappelboompje ..
liri